مطالعات فرهنگی در ژاپن

مطالعات فرهنگی در ترکیه

جمع­بندی

منابع

مسأله­ی توضیح سوژه در درون تعبیری تاریخی، برای گشایش منظرگاهی که بتواند جایگاه ملاحظات تاریخی در مطالعات فرهنگی را نشان دهد، بسیار حیاتی است. با این حال این تصور که مطالعات فرهنگی دقیقاً همان راهی را پیموده است که فوکو در قبال تاریخ پیمود و در تحلیل­های دیرینه­شناختی و به پیامد آن تبارشناختیِ خود به تفصیل مطرح ساخت، خطایی جبران ناپذیر خواهد بود. درکِ از تاریخ در مطالعات فرهنگی با درک تبارشناختی فوکو از تاریخ، با وجود قرابت­های کتمان­ناپذیر، عیناً «این­همان» نیست، با این حال گشایش بحث با آرای فوکو به جهاتی راهگشاست.

چرا که از سویی با بهره­گیری از فوکو می­توانیم بخش عمده­ای از پروبلماتیک خود را برپا داریم و در عین حال دلایلی که ضرورت فراروی مطالعات فرهنگی از تبارشناسی فوکویی و حرکت به جانب شیوه­ی «تحلیل هم­آیندی» را  ناگزیر می­ساختند اقامه کنیم. در ادامه، زمینه و زمانه­ای که موجبات بحث راجع به تاریخ و سیاست نظریه در مطالعات فرهنگی را فراهم آورد مطرح می­کنیم تا مشخص شود در پاسخ به چه مسائل انضمامی­ای، «تحلیلِ هم­آیندی» پیش کشیده شد.

تبارهای مفهومی این شیوه­ی تحلیلی در سنت مارکسیستی به تفصیل بررسی شده و سپس مولفه­ها و نحوه­ی کاربست این شیوه­ی تحلیلی در مطالعات فرهنگی و نقشی که می­تواند در مطالعه­ی زمینه­مند پیکره­های دانش، از جمله خودِ مطالعات فرهنگی داشته باشد را مطرح خواهیم ساخت و در نهایت، تجربه­ی مطالعات فرهنگی در دو زمینه­ی متفاوت را با عطف توجه به امکان­های تحلیل هم­آیندی مرور خواهیم کرد تا نشان دهیم پدیداری، زیست و مناسبات پیکره­ای از دانش، تا چه اندازه­ای مرتبط با در نظرآوردن زمینه­ی مورد­نظر و هم­آیندی­هایی است که آن پیکره­ی دانش را ممکن ساخته و یا دگرگون می­سازد.